Не қорқыныш?
Көлеңкеңнен қорқасың құр бекерге,
Адам деген бірде адам, бірде пенде.
Бірде тұрып жүрмей ме, бір сүрініп,
Бір қатерден кездесіп бір қатерге.
Бірде өкініп жүрмей ме, бірде опынып,
(Кемшілігі болмай ма бірді-екілі?..)
Шындық шіркін жақсы ғой, амалсыздан
Айтып қалсаң қайтесің бірде өтірік.
Ол да адамдық белгісі, осы жері
Қорқақтықтан осалдық көш ілгері.
Қорыққан адам, о, шіркін, өлмесе ғой,
Мүмкін мәңгі өлмес пе ек?!
(Кешір мені).
Кешіре гөр, келеңсіз сұрағыма,
Қорыққаннан мүйізі шығады ма?
Кім ертерек түсерін кім біледі,
Қылп-қылп еткен ажалдың құралына.
– Мынауың сор болды, – деп, – мынауың сор,
Сүйретіліп жүресің, шылауың сол,
Қорқасың-ай, қорқасың, қорқасың кеп,
– Сонда неден қорқасың – сұрауым сол.
Қорықпайсың әлемдік апаттан сен,
Аман-саусың албаты шатақтан сен.
Бұл қалпыңмен ұрмайсың жауыңды да,
Қол-аяғын алдыңа матап берсем.
Өз-өзіңнен қорқасың, өз-өзіңнен,
Өзіңе лайық емессің, сеземін мен.
Көлеңкеңнен қорыққанмен құр бекерге,
Дәм біткен күн кетесің кезегіңмен.
– Қорықпа деймін! Қонбайды саған ақыл,
Қорқа-қорқа болмайсың және батыр.
Қорқасың кеп, қорқасың...
Сонда неден?
Тірі жүріп көргенің заманақыр.