Жиырмасыншы ғасырдың соңғы шені
Жиырмасыншы ғасырдың соңғы шені,
Неткен кемел, неткен кең, көнбіс едің?
Неткен шалтсың, шапшаңсың, шыдамсызсың,
Не болады ертеңің енді сенің?
Сен бір жіптің дірілдеп екі ұшында,
Жанып тұрған жалынның отысың ба?!
Сөніп кетсең қайтеміз бір лып етіп,
Бір лау етіп уақыт қапысында.
Сонда мынау адамзат болғалы адам,
Саған қарай үмітпен жол қараған.
Іргетас қып үмітке не қалаған,
Болашақты болжаса...не қараған.
Әлде саған сенген бе, сүйенген бе,
Сенгендігі қасиет, киеңнен бе?
Кемел ғасыр, қаншама кең болсаң да,
Көнбістікті көнтері иемденбе!
Иемденбе, иеленбе, берме иіңді,
Көтердің ғой, көрдің ғой не қиынды.
Санаңдағы салмақпен басып таста,
Шапшаңдықты, шалттықты – жел құйынды!
Жиырмасыншы ғасырдың соңғы шені,
Мен де иыққа көтерем сонда сені!
Сонда менде қорқыныш болмас еді,
Жіп ұшында дірілдеп жанған оттың,
Айтшы, Адамзат, жарыққа бар ма себі?!