Балалығым жоқ дейтінім
Мылтық атып, мылтық оқтап көрмедім,
Құс құлатып, гүлді таптап көрмедім.
Зембілдермен жаралыны көтеріп,
Окоптардан қанды соқпақ көрмедім.
Көрдім бірақ
Көп мүгедек кәріпті,
Көре-көре оларға көз қанықты.
Ести-ести жесір-жетім жоқтауын
Жырымда да содан салқын қалыпты.
Ол ерлік қой, қан майданда от кешсең,
Жауыңменен жағаласып кектессең.
Оқ та кешпей, от та кешпей зардабын
Арқалап көр бір тамшы жас төкпестен.
Соғыс көрмей, көр арқалап зардабын,
Көр арқалап соңындағы салмағын.
Сен әкеңнен, сен көкеңнен айрылдың,
Сұм соғыстың тауқыметі жан-жағың.
Ал көктеп көр, ал бүрлеп көр, қаулап көр,
Ал маздап көр, ал лапылдап, лаулап көр.
Соғыстан соң аққан қан мен шыққан жан
Құнына сен күнәһардай жауап бер!
Сен жауап бер, келер ұрпақ, өтінем,
Дүниенің тік қарау үшін бетіне.
Соғыс, соғыс!
Тастап кеткен сауалың
Жеткізбейді шалғайың мен шетіңе.
Өрті, дерті – кетер соғыс зардабы,
Кетер кегі, қайғысы да қандағы.
Бұл жалғанда жалғыз бақыт – балалық,
Менде бірақ сол балалық болмады.
Мылтық атып, мылтық оқтап көрмедім,
Құс құлатып, гүлді таптап көрмедім.
Соғыстан соң көрдім күллі зардабын,
Балалығым жоқ дейтінім сол менің.