Бұлдырап қалған балалық шақтың елесі
Бұлдырап қалған балалық шақтың елесі,
Түсіме неге көп кіріп кеттің сен осы?!
Түн ұйқым менің бөлінген кейбір кездерде
Төтеннен келіп, боласың маған төреші.
Төреші болып басымнан өткен жылдардың,
Жасаған өзім, жасырған жұрттан сырлардың,
Шиелеп өзім, шеше алмай жүрген шырмаудың
Бағасын беріп, байыбын айтпай ұрландың.
Дейсің сен маған: «Ақкөңіл бала-ау, бейкүнәм,
Жасытқан сені жасаған сенің қай күнәң?..
Кінәң көп сенің, күнәң жоқ сенің бірақ та,
Басыңды шайқап кетесің жоқ боп бейкүмән».
Білемін, білем, төреші менің елесім,
Бәріне де айғақ күнәлі менің емесім.
Жүрегімді мен алдағым келмей, сондықтан
Жүрек пен мидың келемін көріп егесін.
Өзіңнен қалған өзгермей қалған мінезі,
Жүректің бірақ сүре алар ма өмір бір өзі,
Миға ырық берсем, болмыстың бәрін билеп ап,
Болғысы келер ұлық та өзі, ұлы өзі.
Кешір сен мені, кешір сен мені, тәтті елес,
Күнәм да болса, кінәм да болса, текке емес.
Жүрек пен мидың ынтымағы үшін күресте
Жүрегі барлар жеңісім менің жоқ демес.
Біреуі, міне, үлкені және өзіңсің,
Аян кеп берген аяулы менің кезімсің.
Адалдық болса жүрек пен мидың жемісі,
Балалық шақтың тәтті елесіндей сезілсін.