Адам ата Хауа анаға жолыққан
Адам ата Хауа анаға жолыққан,
Жолыққан да, бірін-бірі дәл ұққан.
О, ғажайып, қас қағымда қалайша
Бірі аталық, бірі аналық танытқан?!
Махаббаттың жоқ еді ғой заңы онда,
Жоқ еді ғой әулет, ру, қоғам да.
Жоқ еді ғой күлу, сүю, күйіну,
Атақ-даңқ, өсек-ғайбат, жалаң да.
Жоқ еді ғой төсек түгіл, тәнде лыпа,
Жоқ еді ғой жолдар түскен жон-қырқа.
Жоқ еді ғой бақыт кешу жұптасып
Бірін-бірі талықсыта, талдырта...
Сонда қалай, туғаны ма жоқтан бар?
Жоқ, жоқ, бұған мен сенбеймін, тоқтаңдар!
Болмаса егер Махаббаттың құнары,
Олар қалай бір-бірінен тапқан нәр?
Білмесе егер ынтығуды, сүюді,
Неге олар бір-біріне иілді.
Ақылдан да сезім бұрын тумай ма,
Ал Махаббат – сезім сөзі, иінді.
Демек, демек, Адам ата, Хауа ана
Жетпесе де киінетін санаға,
Болды оларда оттай ыстық Махаббат
Айы-күнін жаза алмаған Замана.
Бізге жеткен аңыз ба әлде сәл оғаш,
Екі ынтықтың кездесуі – жалаңаш,
Сезім кейін жасанды ғой ақылмен,
Киім киіп, тән көркейту шамалас.
Одан бері өтті талай сан ғасыр,
Бәрі ескірді.
Тек Махаббат – мәңгі асыл.
Ей, бүгінгі Адам ата, Хауа ана,
Бір-біріңнен жан жасырма, тән жасыр!
Узнать больше