Ақ шилер
Құм Тосын жаққа құларда
Қол бұлғаушы еді ақ шилер.
Малынып мұхит мұнарға,
Толқындаушы еді ақ шилер.
Алтынмен аптап күн нұры,
Жарқылдаушы еді жел қағып.
Сайрайтын жоқ-ты бұлбұлы
Өздері сыңсып, толғанып.
Табиғат берген тілменен
Үнсіз де түнсіз тебіреніп.
Сусыған қызыл құмменен
Тұратын толқып, еміреніп.
Көрдім мен құмның шилерін
Желкілдеп қунап тұрғанда.
Қозғалып бірге билейді
Қарауыл төбе құмдар да.
Аршын да, аршын құм іші
Дастарқан дерсің жайған бір.
Қанаты құмның, дұрысы,
Қаға алмай тұрған қайран бір.
Құмдағы қыруар өскіннің
Сыңары сирек сұңғағы.
Бар екен сенде, кеш білдім,
Жоқ деуші ед сенде гүл жағы.
Қас-қағым сәтте қабығың
Терідей түлеп жаңарып,
Жалғыз-ақ талсың, тамырың
Жап-жайқын құмға таралып.
«Жап-жайқын мұхит бетінде
Жұптасқан желкен – керуендер.
Соққан бір дауыл өтінде
Селдіреп қала көрмеңдер».
Және де солай тіледім
Табиғат пейілі кең ғой деп.
Қауышып есен жүремін,
Пенделік оймен сенбей кеп.
Қаз-қалпың қоңыр құмыңнан
Аумай да, көшпей еш жаққа.
Қызықпайсың-ау құбылған
Тауға да, тасқа, асқаққа.
Құмыңның қалды жыры боп,
(Болсақ қой сендей баршамыз).
О, құмның шиі, бір түнеп
Кетті екен саған қанша құс?