Ауылға қайтқанда
Мектептен бірге қайтқан ақ сары қыз,
Әжімсіз ашық еді аспанымыз.
Әлдилеп әз көңілді сәби сезім,
Домалап өрге қарай тастарымыз.
Қайтқанда мінгесіп ап, атпал қырға
Әбзелі шекетулі мақпал жорға
Біздегі көңілдей боп шайқалатын
Баурына шып еткізіп сап қалғанда.
Сен онда алда отырдың тізгін тартып,
Жел қағып етегіңді қыжым барқыт.
Мен онда артта отырдым ерден ұстап,
Кездейсоқ қуанатын көзім тартып.
Күн қақан күрең жалы күлтеленіп,
Жорғамыз қарашыл мал үркек еді.
Даланың қау-көдесі қураған кез,
Қаңбаққа қаптап кеткен қыр кемері.
Күзгі күн күңгірт нұрын нарау сеуіп,
Аспанға әлсін-әлсін қараушы едік.
Жорғаның басы қатты, тізгін бермес,
Сен бірақ тебінуші ең маған сеніп.
Бір сезім басыма кеп буланады,
Жүрегім өрекпиді тулағалы.
...Кенеттен күрең жорға үркіп кетіп,
Жосықсыз жолсызбенен туралады.
Тарпаң ат тарпып тұяқ сілтегенде
Арқасы бір биіктеп, бір төмендеп.
Бос тартпа, ер мойынға кетіп қалып,
Құйғытып келе жатыр қыр кемерлеп.
Біз сонда әлденеге құмар ма едік,
Әйтпесе аман-сау қап жылар ма едік?
...Ерсі ғой, ерсі-ау, әттең, ерде отырып
Тізгінді мен ұстасам құлар ма едік?..