Ақ лақ
Ақ лағы Зейнелдің,
Ерте туған – сақалды.
Ортасында төлдердің,
Сүзеген деп атанды.
Қылығы да өзгерді,
Теке болды бақылдап.
Шықса өріске төлдерді,
Қуды бірден тақымдап.
Ермек болды Зейнелге,
Қызық көрді, шаттанды.
Орайы бар жерлерде,
Лағы жайлы мақтанды.
«Сырға» салды құлаққа,
Әдемі мыс жармақтан.
Күйек асты лаққа,
Алақандай жарғақтан.
Мұның бәрін ақ лақ,
Мәртебе деп санайды.
Тыншымады маңырап,
Сол әдетін қоймады.
Енесі де сүтті еді,
Расымен-ақ мәйекті.
Текешік боп шықты енді,
Үш, төрт ай өтті арада.
Бірақтағы басқа адам,
Мақтамады, кекеді.
Жөн-ақ, тартып тастаған,
Неғылады текені.
Осы үйге бір кеште,
Қожа келді,
Ел келді,
Отырғызды «сүндетке»
Ақ лақ пен Зейнелді.
Қылығына Қожаның,
Зейнел жатыр ұрысып.
Ортасында қораның,
Ақ лағы жүр бүрісіп.
Кішкентай достар,
Ойлаңдар бастан.
Деген сөз осы –
Асқанған тосқан.