Қансонарда
Көбiк қар басып,
Көк аспан ашылып тұрды.
Қансонар түсiп саяттың басын ұқтырды...
Ұмсынып көңiл,
Ұмтылдық ұмар да жұмар
Көзбенен шiркiн көруге асығып қырды.
Аппақ кар жатыр алаңсыз елең-алаңда:
«Қансонар» дейдi тұрмаймын деген адамға.
Аттарды ерттеп,
Аттандық әбiгер болып –
Аңшылық қалған iз едi көне даламда.
Бұлт та жоқ бүгiн,
Бұл да бiр базына дедiк.
Екпiндей соғып енгемiз жазыға келiп.
Құмай жоқ,
Көп ит ередi көбейтiп қара,
Бүркiтiң қайда, азайған тазы да кемiп...
Қасат қар қалың елтiрi тон жағасындай.
Қиялмен алған көңiлде олжа басылмай,
Қиялап шықтық төбеге,
Белесте көп iз –
Абай атамның шиырлы қолжазбасындай.
Тебiнiп шығып,
Табақтай күн ауытқығанда,
Түлендей желiк ойнайды-ау бiр ауық қанда.
Қарай да қарай әйтеуiр қарасын шалдық
Бауыры аттың бусана қырауытқанда.
Жүгiрдi иттер. Бiз артта шоқырақтаған.
Малтығып қарға,
Алғызбай атырап табан.
Алдырмай барат қу қызыл көлденең шауып –
Ержекемнiң де жете алмай аты мақтаған...
Айқайлап қусақ – бұл дағы бiр кештiң жыры,
Арманда кетпес дәл бұлай түлкi естi күнi:
Қыржыңдап, сорлы жалп еттi ұйтқытып қарды,
Оздырып оғын, «Дүңк!» еттi винчестр үнi...
...Аңшылық солай
Атамнан сарсылып келдi...
Елең де қылмай ербиген паң шiлiктердi,
Еңсенi жазып,
Еңiретiп мылтықты атсақ –
Өзiнше ол да, құдай-ау, аңшылық болды...