Ана аманаты
Анам Құмар-Бану Байтасқызының әкесі, менің туған нағашым Байтас би Кәшкеұлы заманында мыңғырған бай болған екен! Қарақылды қақ жарған би болған екен. Біреу болмаса, біреу білер деген ниетпен осы өлеңді жазып отырмын! Бірақ анамның аманатын кеш орындадым.
Қараталдың Балқашқа құяр жері,
Құшағыма бұл күнде сияр ма еді?
Байтас ата, бұл күнде ақын болды
Жиен қызың жыр жазып ұяң демі.
Жаз жайлауың білмеймін қайда екенін,
Қайда екенін білмеймін бай мекенің,
Мыңды айдаған бай бопсың, би де бопсың,
Енді бүгін, нағашы,
Ай мекенің.
Жарқыраған жасынан маңдай бағы,
Әсем әні әлдилеп таңдайдағы.
«Қаратал мен Балқаштың сағасында,
Қыстауымда, баяғы Қаңғайдағы...
Бұл өмірге келіппін сәуірде мен,
Ақ пен қызыл алысқан дәуірде мен.
Есімімді ата-анам Құмар депті,
Осы қыздан түбі ақын шығар депті
Әкем – Байтас, жан анам – Рабиға.
Өтті-кетті ол заман, о дариға!
Әкемді бай болған соң тәркілеген,
Сол дәуірде «кеңестің салтыменен»...
Көз жұмды Алматыда қайран әкем,
Құлады 53 жаста «алтын емен»...
Дейтұғын Құмар-бану, қайран анам!
«Ақын бол, сен ақын бол,
Заида балам!
Заманым қиын болды аласапыран,
Бұлбұлмын дер кезінде сайрамаған...
Ал енді Заида болып сайра ғалам!»
Деп анам баяғыда бата берген,
Ақ таңы Қаңғайдың да атады өрден!
«Әкем жайлы жыр жаз деп»
қайран анам...
Дауысыңды естимін Заидалаған!
Қаламымды кеш алдым, кеш нағашы,
Дастанымның бұл өлең бастамасы!
Бір Алла қолдай берсін, Құдай-аруақ,
Қызыңды қолдай берші, тастамашы!