28.10.2021
  134


Автор: Абзал Бөкен

Үлгермеу

Жаз жайлауды, қыс қыстауды қош көріп,
Күпшегінен сыр беріпті көш-көлік.
Өмір қысқа,
Қысқалықтың кесірі –
Ешкіммен де үлгермедім дос болып.

Қанша сайлы болса-дағы жарағым,
Қарауылдың ұшындамын, қарағым.
Өмір қысқа,
Қысқалықтың жақсысы –
қастасуға үлгере алмай барамын.

«Бес күндікті» мәңгілік деп,
Достасып
құшағымды кеппін оған босқа ашып.
Бір сұлумен сыр бөлмедім сүйісіп,
Бір сұлумен үлгермедім қоштасып.

Ұқсап тұрған қалт-құлт еткен қайыққа
Тіршілікті қалай тартам айыпқа?!
Үлгермедім таза тақыр кедей боп,
Үлгермедім және жөнді байып та.

Жарты тұтам жіп таққандай тебенге
Келте ғұмыр көнбейді екен тегі емге.
Үлгермедім...
Кетті үзіліп анашым
Аппақ сүтін енді ақтаймын дегенде.

Қамқор болмай қанатымды жайып кеп
(Мүмкін мезгіл,
Мүмкін бізде айып көп).
Ата күшін енді ақтаймын дегенде
Асқар таудай әкем кетті ғайып боп.

Алпыс асып айдалаға қашты ай-күн,
Алау едім,
Ақпан қысқан тастаймын.
Енді өмір сүрер кезде
Өзім де
өрт өмірмен «өкпелесе» бастаймын.

Өтер күндер бір күтсе де, бір күтпей,
Қас қағымы қағып қалған кірпіктей.
Бір жаманы – жақсысына жеткізбей,
Бір жақсысы – жаманына үлгертпей.




Пікір жазу