Айналайын, Қарасаз!
Қайыл қалып тыңдайтын қарындастар қаракөз
Саған арнап келіп ем дақпырты жоқ дара сөз:
Мұқым елдің тұқымы түтініңе еліткен
Айналайын, жұпыны аманбысың, Қарасаз?!
Хан бар ма екен өмірде салмағы кем, санасы аз?
Жан бар ма екен өмірде жүрегінің жарасы аз?..
Аламанға бітімі алабөтен ат қосқан
Аманбысың үкілі, айналайын, Қарасаз?!
Сол аламан-аламан жаңғырыққан жаңадан,
Опа-далап жағынған қашып шықтым қаладан:
Ақиықты көрсем деп дəріс алған данадан,
Сəйгүлікті көрсем деп бауырынан жараған.
Шырайланып Шығыс жақ – шымқай күрең,
шым-шым көк,
Шарт буынған шабандоз шаңқанбозға мінсін кеп!
Тұрайын деп ұмтылған Райымбек бабаның
Соғып тұрсын жүрегі сом балғадай дүрсілдеп!
Елік-көңіл елге аян, желік-көңіл желге аян.
Келбетіңді көрейін, кел, Қыз Жібек, кел, Баян!
Ертегіге алданған, ертеңіне жалданған
Ел еңсесін көтерді, ей, Ақыным, сен де оян!
Бойлат мынау жұртыңды жүрегіңнің түбіне,
Назарыңнан қалмасын намыссыздың бірі де!
Судан шыққан суырдай, ел апшысын қуырмай
Байшыкеш пен бишікеш қайта кірсін ініне!..