Көшеде қалған итке
Құйрығыңды қысып ап қыңсылайсың,
Кімге налып, кімдерден құн сұрайсың?
Əрі өткенге телміріп, бері өткенге,
Жүрегімді аяусыз шымшылайсың.
Көп қарауға көзіңе дəтім бармай,
Көлге өзімді боламын батырғандай...
Бір «қаңқ» етіп қоясың анда-санда,
Қос бүйірің қабысып, аһ ұрғандай.
Талшықтан да айырып, қоректен де,
Тағдыр шіркін сені де қор еткен бе?
Қарайғанға қол жайған қайыршыдай
Əрі өткенге қарайсың, бері өткенге.
Жібергелі қаңғытып иең сені,
Түсіңе енер жылы орын, үй еңселі...
Қуарып тұр түр-өңі тіршіліктің,
Суалып тұр заманның жиі емшегі.
Күннен-күнге барады құрып əлің,
Хал-жайыңды білмейсің кім ұғарын.
Аспандағы жартыкеш айға қарап
Жарым түнде жақпайды ұлығаның.
Балпан-балпаң басушы ең бағаң барда
Үй ішінде, көшеде, алаңдарда...
Сен адамға сенуші ең өлердейін,
Ал, адамдар...
Адамдар...
Адамдар ма?..