Көңілім сұлулыққа бір қанбады
Көңілім сұлулыққа бір қанбады.
Ол мені бірде алдады, бірде арбады.
Көзіме өткен-кеткен елес беріп,
Өзіңе айтылмаған сыр қалмады.
Мінгізді қанатына талай қиял...
Болмаған қыз алдында Абай да ұяң.
Сұлулық – Періште ғой!
Періштені,
Көлденең көк аттыға қалай қиям?!
Кімге сор,
Кімге азап ол,
Кімге бақыт?
Келуін күттірмей ме Күн де батып?
Жетпей ме тұнжыр əннің жанға мұңы,
Сеппей ме түңгі жаңбыр гүлге жақұт?
Желбегей желкенімді желге жайып,
Өмірді іздей-іздей ең ғажайып,
Жалғаннан жай таппаған жиһангездей,
Болармын бір күндері мен де ғайып...
Сұлулық ғайып болмас, мен кеткенмен,
Мезгілсіз жаныңды мұң меңдеткенмен.
Бұйырмай періштелік пешенеге,
Басынан қилы күнді пенде өткерген.
Сұлулық,
Періштелік –
Егіз ұғым,
Жарасқан жан мен тəннің негізі бұл!
Бір мысқал екеуінен кем көрмеймін,
Жүректің саған деген лебіз, үнін!..