18.10.2021
  184


Автор: Исраил Сапарбай

Сен өлеңсің

Сен өлеңсiң,
Тұп-тұнық тұма жырсың!
Тумай жатып туажат күнəлiмсiң.
Адам болып келген соң бұл фəниге
Сүймей, күймей күнəдан кiм арылсын?!
Тұма жырсың!
Ендеше, сен мендесiң,
Кеудемдесiң,
Шерлiсiң,
Шермендесiң...
Тəңiр сыйы – басыма тəж кигiзiп,
Пақырыңды патшаға теңгергенсiң!
Сүйдiм сенi,
Ес-түстен мəңгi айрылып,
Құбылаға құлдайын маңдай бұрып.
Тəуекелдiң түбiне тастай баттым,
Тағдырымның тəлкегiн таңдай бiлiп.
Сүйдiм сенi,
/Хақ куə бiр басыма/
Тұңғиықтың телмiрiп тұнбасына.
Əуезелеп айта алман мұны ешкiмге,
Айды əкелiп салса да Түн қасыма.
Сен өлеңсiң!
Өмiрге өлең ғашық.
Қара жердi сен үшiн келем басып.
Күтiп алар-алмассың құрақ ұшып,
Құтыла алар халiң жоқ менен қашып!..




Пікір жазу