Күрең шай
Күрең шай қош иiстi қаймақ қатқан
қаныңды құр асаудай ойнақтатқан.
Қолынан қыз баланың шай iшудi
айналдым ағайыннан ойлап тапқан.
Майысып тiл қатқандай құрақ көлге
қос бұлақ тулап ағар құлап белге.
Көзiнен қалқатайдың нұр iшкендей
желпiнiп отырарсың жұмақ – төрде.
Күрең шай күн нұрымен бапталғандай,
Ақ бiлек ай нұрымен апталғандай.
Кесеге дəмiл-дəмiл қол созасың
бiр дауа жүрегiңе тапқан жандай.
Қыз бала қызыл күрең шай ұсынған
жазбайды сол мақамды майысудан.
Жақ ашпай жайдан-жайға отырар ма
жас мейман жаны жылып, бойы ысынған?!
Əнменен жеткiзуге наз арманын
төрдегi домбыраға созар қолын.
Бойжеткен бiр қызарып, бiр бозарар
Бейiштiң көрген жандай гөзал бағын.
Түндiктен саумал бүркiп ай көшедi.
Iргеден қоңыр самал жайлы еседi.
Сүйрiктей қыз саусағы дiрiл қағып
шарасыз сипалайды шай кесенi.
«Айнамкөз», «Айқабақ» пен «Майдақоңыр»
салмай ма тыңдаушысын ойға небiр...
Көзiнде қалқатайдың мөлт-мөлт ойнап
тамшыдай тұна қалған қайран өмiр...