Күз, қыз және мен
Көргенде жапырақтың сарғайғанын
Есiңе түседi екен қай-қайдағың...
Жаңғыртып жер мен көктi, тау мен тасты
Келедi жарым түнде айғайлағым.
Сарғайған сен бе,
Мен бе,
Жас қайың ба?
Жөн айтпай жөгi жалған қасқаюда.
Тəнiңдi таңға дейiн тамашалап,
Жанымды мен де бiр сəт ластайын ба?..
Көргенде жапырақтың үзiлгенiн,
Келген-ау менiң де ерте күзiм дедiм.
Қайтейiн бiр түнiмнiң түгесiлiп,
Қайтейiн кiрпiгiңнiң сүзiлгенiн.
Сарғайған жас қайың ба,
Сен бе,
Мен бе?
Ей, жүрек, есiңдi жи, емге көнбе!
Алдымда – алмағайып жолайырық,
Бiлмеймiн, желге ерем бе, жерге енем бе...
Көргенде жапырақтың қалқығанын,
Қарадай жаурап, тоңып, қалтырадым.
Желбуаз жер мен көктiң арасынан
Өзiмдi-өзiм таппай шарқ ұрамын.
Сарғайған сен бе,
Мен бе,
Қайың ба, əлде?
Сарғайсам...
Күз бен Қыздан айырмам не?!
Жас қайың жылап жатса – жазы өткен де,
Жас қайың құлап жатса – жай ұрған де!
Көргенде жапырақтың өртенгенiн,
Көмiлдi көк түтiнге көркем көңiл...
Барады көз ұшында дəурен көшiп,
Көзiңдi аш,
Есiңдi жи, еркем менiң...