Қазақтың ерке Қасымы
Отанын, туған өз елін,
Жыр етіп, елең өзенін.
Тасытқан Қасым сол Қасым,
Өр тұлғасын өлеңнен
Құя салған мол Қасым
Ортамызда жүр жортып,
Артында ұзақ ғұмырлы
Өлмейтін жыры болғасын.
Жүре алмайтұғын жай басып,
Киіп те жармай шайқасып.
Осалдықпенен айқасып,
От шайнаған қазақтың
Ерке Қасымын бұл заман
Дегендей көрсін байқасын.
Орғытып Байкал барды да,
Тереңге қармақ салды да,
Шөлп-шөлп еткен шортанын
Шоқтықтан ұстап алды да.
Би билетті бұралтып,
Қайыңына, талына
Жартасын жара жаңғыртып.
Ән салғызды тауына,
Қазақтың қарғамауына.
Тайталасып Талғармен,
Өрлігін тартып алды да.
Оралдың алып боранын,
От кешті майдан барды да.
Қыран құстың қанатын,
Арыстанның ашуын,
Жолбарыстың жүрегін
Бойына жиып алдыда,
Айқасты жаумен жасын боп.
Қанжарын көкке қайрады,
Абдолла жырын толғады,
Ел, намыс туы көтеріп,
Деп ұранды салды да.
Қолдады оны туған ел,
Көтерілді халық бек.
Әр адам тылда айқасты,
Еңбекпен жаудан алып кек
Маңдайдан соққы алған соң
Тізе бүкті зұлым жау.
Жеңістің туы желбіреп,
Шырқалды қайта, қарғам-ау!
От кешкен Қасым оралды,
Дариға сол қыз қайдалап,
Қуанышына ақынның
Қызығып тұрды ай қарап.
Шықпас қып түйген уыстан
Тізгінін алуан енердің.
Оралды Қасым от шашқан
Найзағайы боп өлеңнің.
Ғасырлар талай өтсе де,
Жоғалмас жырдың асылы.
Арамызда жүрер ән салып,
Қазақтың ерке Қасымы.
25.09.2001 жыл.