Амалсыздың айқайы
Ащы сөйлеу ашынғанның
жан айқайы сияқты.
Көп айқайға дейтін халық
«қасқырдан да ұят-ты».
Амалсызға айып салып,
аузын жаптық япыр-ау.
Бұл өле бер деген сөз бе
серіппестен тұяқты.
Олай барсаң, арбаң сынады,
дөңгелегі қақырап.
Былай жүрсең, өгіз өледі,
қан сіміріп топырақ.
Қаламгерім, жаның төзіп
отыра алар ма екенсің
Ертеңіңнен ел түңіліп,
ойға қалса тоқырап.
Оның атын қара бастың
қамы дейді халқымыз.
Өзі үшін өрістеген
малменен тең нарқыңыз.
Үн шығармай, тұншығардай
болып келіп едік қой,
Бұл қай жора? Осы ма бар
құқықты ел қалпымыз?
Кемістіксіз қай сала бар?
Біз айтпасақ, кім айтар!
Мүшкіл халі халқымыздың
кімді болсын мұңайтар.
Айтқызбасақ, неге құрдық
орталығын ақпарат,
Халық қамы биліктінің
деп ек ісін тыңайтар.
Кей ұжымның аты ғана
Заты өшермен шырақтай.
Мұны айтқанды ысырамыз
кейін қарай ұнатпай.
Бұрынғының Бұқарындай
ақсақалдар гөй-гөйін
Құлаққа ілмей кей билікті
сырғып сусиды сынаптай.
Заң-заң дейміз, табынамыз
заңды қолдан жасап ап,
Бұқпантайлап іс атқарып,
ел көзінен тасалап..
Жан айқайы — ар айқайы,
ар соттасын адамды
Ардан биік заң бар демен
аттамас шын азамат.
«Айқай салдың» деп тұқыртып,
айыптадық «Өркенді».
Ол болашақ емес пе еді
неге қидық ертеңді.
Нені үміт қып келер күннен
не күтеміз ағайын!
Шетін намыс биліктінің
өзі қиса желкенді.