Даналарым
Қазаққа Алла жазып дана берген,
Дананы үш-үштен ғып дара берген.
Білмедім мұнда қандай заңдылық бар,
Деген бе тақ тұрсыншы тамам елден.
Содан ба тақ санды елім қадірлейді,
Жора ғып «қырықтың бірі қыдыр» дейді.
Үш, жеті және қырық бір киелі сан,
Үңіліп мәніне көп кідірмейді.
Даналар егіздей боп ғұмыр кешкен,
Қашанда ел тағдыры шықпай естен.
Ұғысып бірін-бірі емеуріннен,
Не қиын іс түйінін сөзбен шешкен.
Төле би, Әйтеке би, би Қазыбек,
Шағында бір-біріне ел назы көп.
Алдынан үшеуінің қайтады екен,
Адамдар әділдікке дән разы боп.
Бұдан соң тұрад Шоқан, Ыбырай, Абай,
Ел көшін бағдарлаған тыңға қарай.
Жүсіпбек, Ахаң, Жақаң бұлар үшеу,
Қатерден қаймықпаған өңшең нар-ай.
Шәкәрім, Сұлтанмахмұд, сонау Мағжан,
Тілеген қазағымның деп бағы жан.
Бәрінің қам-қайғысы туған халқы,
Болса деп өркенді ел бар жағынан.
Әлихан, Тұрар және Смағұлдар,
Беу дүние осылардай туса ұлдар.
Аспаным биігірек болар еді,
Арманым болмас еді құр сағымдар.
Ендігі үш — Сәкен, Ілияс, Бейімбеттер,
Заманнан бұлар ерек көрді көп кер.
Қаныш пен Мұхтар, Әлкей — ғұламалар,
Елім деп ғұмыр кешті, төкті көп тер.
Уақыт өтер халық, қоғам қалар,
Даналар туар ірі дараланар.
Соңғы үш Сәбит, Ғабит, Ғабиден ғой,
Демеймін бұлармен де тамамдалар.
Ер қазақ, ер тұлғалы ерен қазақ,
Ақ сауыт атса, бұзар берен қазақ.
Даналар өнегесін ту ғып ұстап,
Ғасырлар асар талай өрен қазақ.