Иманжүсіп
Кезіп жүр кең даланы сол бір әуен,
Қосылып күмбірлейді домбырамен.
Ежелгі Ерейменмен қоса егіліп,
Тартады демін ішке торғын әлем.
Киесі табиғаттың тосын күші,
Иесі Иманжүсіп есіл кісі.
Шымырлап тамырларға тарап жатыр
Тылсым ән, мұң мен рухтың қосындысы
Тудырып Ереймендей ән ұлысын,
Тәрк еткен тағдыр атты Тәңір ісін.
Серкесін серілердің сел боп іздер,
Есілдің кім түсінер сағынышын.
Үлгісі өлең жүрек, өр тірліктің,
Көтерген қара нардай дертін жұрттың.
Шекесін шерткізбеген шегірлерге,
Еркесін аңсайды елі еркіндіктің.
Бөрідей бөлек еді тегі неткен,
Батырлық сертке ғана сеніп өткен.
Жемейтін қазы-қарта қайран басын,
Қапыда қаққан жауда кегі кеткен.
Арысын сардаланың ерте өлтіріп,
Көл қалды көз жасындай көркем тұнық.
Нияздың Аюлы мен Қара көлі
Тыншиды арнасына шер толтырып.
Бұғылы, Тағылымен тағы мұңда,
Олар да саятшысын сағынуда.
Қасына ерген жігітке олжа салар,
Татитын ұл бар ма екен тағылымға.
Жылайды Ерейментау жетімсіреп,
Бұлт қана басу айтар “бекінші деп”.
Қыпшақтың бар қатыны ұл тапса да,
Тумайды Иманжүсіп екінші рет.
2002 жыл.