Айып па екен жалынбай
Айып па екен жалынбай,
Жағаласып бас қорғау,
Ез қылықпен есерге
Есе беріп, бос сорлау?
Бақырайтып көзіңді
Жала жапса күйелеп,
Оған қалай төзесің
Қалғандай ойың үйелеп.
Үндемеуді ұқса жөн,
Биіктігі болар деп
Мойындауға балайтын
Топас ақыл, томар көп.
Момынды жаман демейді ел,
«Қорқақ» депті ұлы Абай,
Үңіліп көрші оқушым,
Мәнісін менен сұрамай,
Тіл бас жарып, сүйектен
Сөз өтіп туар боран-ау.
Бәріне себеп тар кеуде
Бейақыл бейшаралар-ау.
Сөз базарлап күн көру болды машық,
Қайсыбіреу асырып төгіп-шашып...
Кейбіреулер жалына жармасады
Тәлтіректеп балаша шалыс басып.
Ғибрат алар сөз болса кеңес беріп,
Көзі барға көкіректе жүрсе еріп.
Тәнтісің ғой, — әттең-ай маржаны жоқ
Теңіз түбі тереңнен алған теріп.
Көлгір қазақ баласы жаппай ақын
Саудаласып бұлдайды таңдай ақын.
Абаймын деп шығады көп алдына
Ойламайды бар ма деп соған қақым.