Қамшы
Көпке таныс,
көшпелі елде
қамшы дейтін қару бар.
Қолдануын білер әркім,
жұмсау сырын тану бар.
Бишік ілер босағаға,
қамшыны әсте ілмейді,
Иесіне балап қолға
ізетпенен алу бар.
Бойжеткенге,
азаматқа
арнап қамшы өру бар,
Өрімге де,
өрнекке де
астарлап сыр беру бар.
Сап-сары ала
ырғай сапты
бүлдіргесі шашақты,
Бес не сегіз,
он екі өрім
бұзау тіс боп келу бар.
Қыз қамшысы
жеңіл келер
жез бунақты, өрнекті
Бозбалаға
сұлу қамшы
сырбаздық сын бермекші.
Ел қамқоры
ер-азамат
ұстар қамшы өзгеше,
Сілтегенде,
сіріңді де
қақыратып бөлмекші.
Ал осындай
қамшыда бар
және бір сыр ерек тым,
Иесінің
киесіндей
мәні-жәйі бөлек тым.
Ер шекісіп,
мәңгілікке
бекісудің белгісі
Ретінде
бір-біріне
қамшыларын беретін.
Иесінің
денесіне
тимес болар бұл қамшы,
Ел бетіне
қарай алмас
сөзін бұзған жалғаншы.
Аттап әсте
жігіт нары
өтпейтұғын асу бұл,
Достыққа кір
түсіру – мін
бұдан әрі бір тамшы.
Ойлап көрсек,
қамшы сылтау,
ел ғұрыпы ғажап-ақ,
Жігіт нарын, ердің арын
ұстайтұғын тазалап.
Екі сөйлеп
ез болғаннан
өлуді артық көретін,
Ер дәстүрін жалғастырар
жаса жайсаң азамат.