Теңіз мінезі
Теңізден дарқан өтер ме!
Қалпында ол да тұрмайды.
Таңертең маңғаз анадай,
Сел ақса мойнын бұрмайды.
Сәскеде сәнді арудай,
Жанарын көздің ұрлайды.
Сұлулық сүйгіш сезімтал,
Нәзікті дереу улайды.
Айдында күннің сынығы –
Ақ сағым билеп ымдайды,
Ат басы алмас құбылып,
Көз тоқтар бір сәт тынбайды.
Жазықсыз жатқан жағаны
«Әуп» деп алып ұрмайды,
Күмістей толқып сылдырап,
Сазды бір күйді жырлайды.
Тамсанып таңдай қағады
Көрмеген бұрын мұндайды.
Күн қайта теңіз кәдімгі
Шекеге салған күндігін
Қытымыр әйел, ашушаң.
Қырылдақ дауыс, күмбір үн.
Бүктеліп түсіп, бұрқанып
Қыстағы дүлей ақпандай.
Толқынды толқын жұмарлап,
Желкелеп бейне жатқандай.
Ышқына демін алады,
Ішіне тартып тынысын.
Уһілеп күрс-күрс күрсініп,
Салады солай ұрысын.
Басылып кеште әпігі
Дамылдап теңіз тыншыған,
Көк қайрақ қайсар долыдай
Жар қойнында тұншыққан.