Жұмыр жер
Жұмыр жер!
Ойлап тұрсам мағына көп,
Қалпыңның толғандырар жағы да көп.
Кіндік қан жалғыз тамшы құдірет күші,
Тартатын магнит боп шағы да көп.
Сол үшін бөліп-жарып тағы да кеп,
Даралап меншіктейміз жабыла кеп.
Әдейі өлең арнап, күй шығарып,
Аттансақ, ораламыз сағына кеп.
Шынында емессің ғой мекен ғана,
Адамға сен ғой көнбіс қамқор ана.
Ізгі бір ұлыға да, жауызға да
Қашанда, қай күйде де баурың пана.
Жүзіңді жалын отқа шарпытқандар,
Қырғын сап,
қызыл қанға малтыққандар,
Не керек бәрі өзіңді паналайды,
Қояндай түс өзгертіп, тал бұққандар.
Адамның кешпейсің сен қай күнәсін,
Бір күліп,
бірге онымен қайғырасың.
Жалынған қос қолына жаны ізгінің
Өзіңсің төрт түлігін сай қылатын.
Адам – құс бүгін космос күмбезінде,
Айды қой,
жету қалды күн көзіне.
Ғарышты қанша армандап барғанменен,
Асыға оралады бір езіңе.
Жұмыр жер!
Сен адамның азығысың,
Әмірлі, Отан атты, қазығысың.
Тірлігі жан біткеннің сеніменен,
Өмірдің танытар сен, жазы-қысын.