Қамшы!
Шабандоздан
шыға қоймас серт жұтаң,
Атқа шапсам
жалын құшып, өрт жұтам.
Сәйгүліктің
жанар жасын сүртетін,
БӘЙГЕ ҚАМШЫМ
тобылғы сап, төрт тұтам.
Жылқы мінсем
көңіл аумас күйбеңге.
Ыстық қаным
тамырымда билеуде.
Талыс тері
айырылып кетеді,
ДОЙЫР ҚАМШЫМ
иіріліп тигенде.
Торыменен
топқа кірсең бу аңсап,
Абырой ғой
салым салып қуансақ!
Айбат берген,
қайрат қосқан бойыма,
КӨКПАР ҚАМШЫМ,
жылан тері, жуан сап.
Арба шегіп,
желісіне шалқымау,
Пай-пай деусіз,
өткен өмір олқылау.
Дәрте басын
үш айналып орайды,
СОПЫ ҚАМШЫМ
ұзын құлаш, жалқы бау.
Жылқы сырын
бір адамдай түсінем,
Таңдап мінем
тарланбозды ішінен.
Иіремін
асауы көп үйірді,
Үш шығыршық
ҮЙІР ҚАМШЫ мысымен.
Жанға қуат
сәйгүлікке бай далам
Тектілері
тұғырынан таймаған.
Асау мінсем
бас бермейтін, бағынбай
БАПТАУ ҚАМШЫМ
денесінде ойнаған!
Өмір мынау
қысқа қамшы сабындай,
Арғымақ күн
өтіп жатыр сағымдай,
Қара өлеңім
бәйге бермес -Қара кер,
Келеді әне,
ауыздыққа бағынбай!