СЕН…
Сен сөзсің.
Жұрнағы кетіп, түбірі қалған.
Сен әнсің.
Әуені кетіп күбірі қалған.
Сен құссың.
Дәрмені кетіп шыбыны қалған.
Сен өлеңсің.
Жазылмай мида тынығып алған.
Сен шырақсың,
Жарығы кетіп сұлбасы қалған.
Авто тұрақсың.
Көлігі кетіп, құр басы қалған.
Сен хатсың.
Иесін тауып оқылмай қалған.
Сен қонақсың.
Ұмытылып шақырмай қалған.
Болмашы сарсаң,
Табылар деме қайтып дерегі.
Қасыңа барсам,
Бәрі де саған қайтып келеді:
Түбір мен жұрнақ өбіскен кезде,
Әні мен ғажап келіскен кезде,
Қанаты құстың қағылған кезде,
Бақыттан шырақ жағылған кезде,
Кеткен көлігің оралған кезде,
Төңірек түгел жаңарған кезде,
Дастархан жасап,
Сен келеді деп тосып отырсам.
Дірілдеп қолым,
Қатыңды жазған оқып отырсам.
Ойлап толғанып,
Өзімді өзім құр алдадым мен.
Шын солай болса,
Қайтетін едің?
Біле алмадым мен!