Қатыннын қырсығы туралы
Бір жанұйяда отағасы қатынымен тойға бармақшы болыпты. Қатыны жуынам, киінем, шашын тараймын дегенше кештін бірмезгілі болған көрінеді. Казақтар айтпақшы «Таз таранамын дегенше- той тарқайды» деген хәлге жетіп қалыпты.
Кештін бір уақытында екеуі әйтеуір үйден тойға қарай бет алады. Жолдын жартысында қатынымен күйеінін арсында келіспеушілік пайда болады. Күйеуі қаранғыда тыныштықпен айналма жолмен жұрейік десе, қатыны қырсығып, тенселіп тұрған көпірмен төтесінен жол тартамыз деп қоймайды. Айтысудын пайдасы жоқ екнің білген күйеуі, төтесінен қөпірмен жұруге бет алады. Көпірдін жартысына келгенде әлгінін қатыны өзенге құлап кетеді. Көпірден жүгіріп шыққан еркек ағысқа қарсы жағында қатынын айқайлап іздеп жұр дейді. Сойтсе оны көрген жұрт оған:
- Қатының өзенге құласа оны көпірдің ағыс жағында іздемейсін бе? –десе, әлгі еркек былай деп оларға жауап берген екен:
- Қатынымнын өзі бір қырсық еді. Қимылдарын ылғи қарама-қарсы еді. Мен білсем оны ағыс жағында емес, ағысқа қарама-қарсы жағында іздеу керек.