Кәдімгі біздің Қошқарбай
Көрдім оны ауылда,
Өзінің Алатауында,
Жерінде туған елінің —
Шалқып жатқан егінінің
Толықсыған ішінде,
Алшита киіп тымағын
Алшаң басып аяғын,
Сүйікті жарын тосқандай —
Жүрген еді күлкішіл,
Кәдімгі біздің Қошқарбай...
Көрдім оны тағы да
Өзгеше бір шағында.—
Өзгеріп түсі тым суып,
Тау бүркіттей түксиіп,
Ауылынан асыға,
Қабағын қар басқандай,
Бара жатты ашулы —
Кәдімгі сол Қошқарбай...
Көрдім барып асқанын
Карпаттың зор асқарын,
Өрмелеп шығып шыңына,
Өзінің Алатауы секілді.
Сонда неміс сұмына,
Оқ боратып дауылдай,
Қағысқанды қандатып
Қабағына қан қатып,
Түнеріп түсі аспандай —
Қан қырғында жүр екен,
Кәдімгі сол Қошқарбай...
Күліп сұлу Прага,
Иіп басын мұнара
Тәжім етіп тұрғанда,
Толқыған қызыл туларға,—
Сол мұнара алдында
Тұрғандай - ақ ауылында.
Жеңушілер ішінде,
Шаттық ойнап түсінде,
Жүзінен гүл шашқандай,—
Тани кеттім, тұр екен,
Кәдімгі біздің Қошқарбай!