Ақсу
Ақсуым, ауасы бал, нұрлы таңды,
Өзіңді өтер ме едім жыр ғып мәңгі.
Ойласам, түнетемін орманы емес,
Әкеліп көз алдыма бір бұтаңды.
Барам ба, төменге, әлде шыңдарға өрлеп,
О жайлы есепті өмір, жылдар бермек.
Ақсуым, жанарыма жас төнеді,
Аһ ұрып біреу айтса туған жер деп.
Ақсуым, атыңды әркез бақ санадам,
Боясам жеңіл сөзбен, дақ саламын.
Мен едім ай құлатып ақ төсіңе,
Ойнаған толқыныңмен ақ шабағың.
Демеймін, бәрі де арман о, күн өткен,
Арманның алғаш сенен отын өпкем.
Шығады саған деген әрқашан да,
Жалын боп сағынышым көкіректен.
Санаға сан тарау ой жамады күн,
Өзінше бастап небір жаңалығын.
Ақсуым, ақ шаңыңда із боп қалған,
Сөйлейді ерке мінез балалығым.
Өр де едім, ерке де едім жерімде мен,
Жақсыдан жаны бір сәт жерінбеген.
Дәл кеше ойда бар ма жүрем деген,
Бір елде атқа ие боп «келін» деген.
Жерім деп кеудесін кім ысытпаған,
Ыстығын махаббатың ішіп, қанам.
Асықсам Ақсуыма құс болып-ақ,
Көңілмен бір-ақ сәтке ұшып барам.
Іші емес басқа жердің сырты ұнаған,
Өзіңсіз басқа жерде күлкім алаң.
Айналып аспанменен бірге келген,
Сен жақтың гүлге ұқсайды бұлты маған.
Сен десем, ойға батам, қозғалам көп,
Бір жерден сен аталсаң мәз болам кеп.
Мен үшін сол да бақыт – туған жердің,
Самалы сыбырласа өз балам, деп.
Ақсуым, ауасы бал, нұрлы таңды,
Өзіңді өтсем деп ем жыр ғып мәңгі.
Ойласам, түнетемін орманы емес,
Әкеліп көз алдыма бір бұтаңды.