Торламасын көгімді қара бұлттар
Қарауыл Түн кірпігін қаға алмаған
тербетеді бесігін Тыныштықтың.
Жымыңдасқан жұлдыздар – сан алдаған
маржандары Көктегі ырыс-құттың.
Тал-құрақтың тірлікте тыншымаған
жас сәбидей иісі жұпар аңқыр.
Әлсіреді үскірік шымшылаған,
еркіндіктен еңселі жұтаған қыр.
Аққу үні әдемі іңірдегі,
көзін жұмса кешкі оттар шамшырағы.
Әлдиіндей ғашықтар тіліндегі
әндеткенде өзендер сарқырауы.
Еміс-еміс алыстан естіледі
құдіретті бір дауыс дүркіреген.
Найзағайы жанымды тескіледі,
төнердей кеп жеріме нұр тілеген?!
Қара бұлттың қабағы түйіледі
дүниені кетердей жалаңаштап.
Қырау желі ызғырық үйіреді,
оңайдағы олжаны ала қашпақ.
Оң мен солым дауылдың қамалында,
төпелеген жауыннан жауыр болды.
Болашағы,базары –
бәрі алдында,
шүкіршілік, тек біздің ауыл болды.
Дауылы да,
желі де,
жауыны да
шүйілмесін, көгімде желпінбесін.
Еніп алып Тыныштық бауырына,
кең тыныстап, Гүл-Ғұмыр, еркіндесін!