Мұқағалиға арнау
Алай-дүлей сезімің аласұрды,
арнасынан тасытып бар асылды.
Алатаудай көретін жанашырды
ақиығым, жаралған дара сырлы.
Мінезіңді тоқтатып, тыймақ па адам,
мазасыз ой есіңді жинатпаған?!
Мұңдарымды музама жиі ақтарам,
мен өзіңмен тағдырлас сияқтанам.
Өкінішің өртеді өзегіңді,
өзге сезбес бәріне төзеріңді.
Өксік толы кеудеңді тік көтеріп,
өлеңменен жұбаттың өз-өзіңді.
Жыл-керуен ілгері көшіп жатыр,
жырыңды оқып ұрпағың өсіп жатыр.
Жарандарың тойлатып туған күнің,
жылнамаға ұмытпай қосып жатыр...
***
Аударылса алалдықтың қазаны,
ағылжымдай ақтарылар арымыз.
Ақиқаттың шақырылмай азаны
абұйырға жармақ болар жанымыз.
Кері кеткен адағайлы дәуірдің
кесапаты – рухымыздың сырқаты.
Кердеңдеткен үстіменен ауырдың
бұлың өмір – белсымақтар тұрпаты.
Алажауыл реңі сіңген уақыттың
ақ пен қара арпалысы – құмары.
Ажырамай жігі Сор мен Бақыттың,
әділдіктің шіріп жатты шынары.
Керешісі кері кеткен себепті –
көкірек көзден қан аралас тамды жас.
Кенезесі кепкен елге керек-ті
қанатымен су себетін қарлығаш.
Дендеп енген дерттің сыны жоғалды,
алты алашым тоғыстырып жүрегін.
Меңдемесін індет келіп қоғамды,
сонда ақынын тағы іздейді, бұл елім!