Көп болды ғой – көрінбеді күн көзі
Көп болды ғой – көрінбеді күн көзі,
Ай да, күн де, жұлдыз да жоқ – бұл не өзі,
Табалап тұр тасбауырлау ағасын,
Табиғаттың дүр кезі.
Шұбар ала бұлт көшеді шұбап кіл,
Уай, не дейді, не дейді аспан, құлақ түр,
Жаңбыр емес, тереземнің сыртында
Менің жалғыз қарындасым жылап тұр.
Аспан жаққа кетіп қалды сол бала,
Іздеп барса таба алар ма сорлы аға,
Сорлы ағасы қалып қойды жолда ана,
Енді қайтып көрмесіне қорлана.
Қалып қойды соқыр, мылқау, керең боп,
Ақ құлыншақ көкем қашан келер деп,
Жұмаққа да кірмей, есік алдында
Мені күтіп тұрған сынды елеңдеп.
Мына жаңбыр қашан тоқтайды?
1987 жылдың басты оқиғалары
Көктем келіп тұр дүрілдеп,
Жалғыз өрікке “жадырашы енді, күнім” деп.
Бақытты болып үйренбеген ғой ол байғұс,
Қорқа береді дірілдеп.
Жүрген де жері жалын ба екен, от па екен,
Мәскеуден мәз боп оралды дейді көп көкем.
Аманхан пәтер алатын бопты, ой, тоба,
Орысшасы оның Олжасқа қалай жетті екен?
Малшынған малшы алтын да менен күміске,
Көктем дегенім – эпилог емес, кіріспе.
Ерке жеңешем егіз босанды (шамасы,
Ақылдың түк те керегі жоқ-ау бұл “істе”).
Мамыр ғой деймін, мамыр ғой мынау баяғы,
Қай тұсқа барсам, жолыма кілем жаяды.
...Тым бақытты боп кеттім бе, тәңірім, осы жаз
Не болар екен аяғы?!