Наташаға
А. С. Пушкиннен
Жайдары жаз күңгірт тартып,
Кетті өтіп күндер ашық.
Қарағайлы орман қалғып,
Тұр тымырсық тұман басып.
Егін жайлар жатыр сұлап.
Салқын тартты асау бұлақ.
Бурылданып бұйра орман.
Көк күмбезі тұр тұнжырап.
Наташажан! Жүрсің қайда?
Көзге түспей, болдың ғайып,
Келмей ма әлде сырласқың да,
Оңашада жанды жайып?
Толқынды көл жағасында,
Жеке ағашы саясында,
Ертелі-кеш келмей орай,
Жүрмін саған кездесе алмай.
Көп ұзамай қыс та түсіп,
Жатыр басып дала, орманды,
Лашығыңнан түтін ұшып,
Жарық берер от ойнағы.
Көре алмаспын сұлуымды,
Сары шымшықтай торда қалып.
Отырармын үйде мұңлы
Наташаны ойға алып.
***
Сақта мені, бойтумар,
Сақта мені тар күннен.
Сақта жаным қайғырыр
Ауыр кезде алдым мен.
Асау мұхит бұрқанса,
Ойнақтаса толқындар,
Нажағайын бұлт атса,
Сақта мені бойтумар.
Қасиетті, тәтті алданыш,
Жан сәулесі жарқырар.
Жоғалды енді ол да алыс,
Сақта мені, бойтумар.
Жарасымен қалсын жан,
Соқпа өткенге ой-қиял.
Қош бол үміт, ұйтқа, арман,
Сақта мені, бойтумар.
1826
***
Астында өз елінің аспанының,
Күйреді ол күңіреніп қайғы-шерден.
Біржола солды гүлі жас жанының,
Кетті ұшып жас көлеңке тас төбемнен.
Жанымыз екен біздің екі бөлек,
Бекерге тұтатыппын сезімімді.
Өлімін айтты біреу әңгімелеп,
Тыңдадым сақтап мен де төзімімді.
Сүйіп ем жанымменен жалындаған,
Тартып ем азаптың мен ауырын да.
Сүйіп ем қайғы үйсе де бәрін маған,
Сүйіп ем ессіз батып ауыр мұңға!
Сол қайғы, сол махаббат қайда, қайда!
Арналмай сорлы жанға қалды жайға,
Ләззәтпен өткен күнді ойға алуға
Тағат жоқ, жоқ тамшы жас жанарымда.
1829
***
Грузия қырына түн түнеген,
Қарсы алдымда Арагва күркіреген.
Құлазиды, көңілім жабырқайды,
Өзің салған жанымда жатыр қайғы.
Бір өзіңсің... жанымның ойлағаны,
Еш тәңірінің келмейді оған әлі.
Жүрек қайта сүйеді, тұтанады,
Сүймесіне өйткені жоқ амалы.