Қос тағдыр
I
Толқыны шапшып Жайықтың,
Толқытады жас талды.
Қанатын қара жайып түн,
Қаусырады аспанды.
Жеңілтек жел дыз етпе,
Бірде үнсіз,
Бірде жылауық.
Оралдың түні күзетте,
Көз жүмбайды бір ауық.
Төбеттей ұлып арсылдап,
Құзғындар төніп алыстан.
Қан аңсаған қалшылдап,
Жортқандай түнде арыстан.
Қап-қара түнде нұр сөніп,
Көрінбей кеткен жұлдыздар.
Қап-қара түнде түн болып,
Қаптайды қара құзғындар.
Чапаевтың қалды ізі,
Секілді өшпес ой-арман.
Жайық бір бейне таң жүзі,
Қып-қызыл қанға боялған.
Чапаев өлер шағында
Чапаевты ұқтырып.
Атылды Жайық жарынан
Қарсы алды толқын тік тұрып.
II
Торала бұлтқа толды айдын,
Көк көзінен жас тамды.
Сонау бір жылы Торғайдың
Жайықтай таңы басталды.
Айналады құрдымға,
Кемерінен көл кеміп.
Сайрамайды бұлбұл да,
Секірмейді ерке елік.
Кейде соққан дауылдан
Дөңгелейді жер көшіп.
Дем алады жалыннан,
Отқа ернін шөл тосып.
Тау мен дала тастарды,
Кейде өткендей сел көміп.
Аспан жұтып аспанды
Жер кеткендей жерге еніп.
Кейде дауыл үйіріп,
Тигізбейді табанды.
Көк өзенге жүгіріп,
Өліктерден тартады
Лақтырып сый-таралғы.
Мынау не, таңмен аралас,
Бұрқ ете түскен от-жалын.
Мынау кім төсі жалаңаш,
Айқара құшқан ат жалын.
Құзғындар қырда толып жүр,
Жыландай сусып жатыр құм.
Жүрегі жанған соғып тұр
Аманкелді батырдың.
Бірі Жайық бойында,
Бірі Торғай сайында,
Қосылысып қос тағдыр,
Өтеді бастап әскерін
Туған елдің тойында.