Пабло Неруда
Б I Р I Н Ш I Ж Ы Р
Сентябрьде Чилиде боран тұрды,
Адалдыққа арамдық оғы атылды.
Сантъяго мұхиттай сапырылып,
Шабуылға шақырды өр ақынды.
Адамзаттың құйылған бар алғысы,
Өз жанындай өзгеге адал кісі.
Ет жүрегін өтетін жарып қылдай,
Дүниенің жарығы, қараңғысы.
Тіршілікті кешкен жоқ кең өмірде,
От пенен су шалқыды өлеңінде.
Күзетке алды Чилидің шибөрісі,
Бұрын айдап ажалдан оны өлімге.
Кең маңдайы көрініп жұртқа таңдай,
Солдат ақын күреске шықты аянбай.
Күзетшілер дал болды дымы құрып,
Шалқып жатқан өлеңін құлыптай алмай.
Жырды сілтеп отырды ол түнімен,
Күзетті оны теңізі толқынымен.
Апаратын алапат айқастарға,
Өз үйінің тарады жол түбінен.
Соққан берік қайыспас мықты етіп,
Жырын қалды жүректе жұрт түнетіп.
Өзін тұтқын еткенмен сырттан кілттеп,
Ала алмады өлеңін тұтқын етіп.
Сенген тұтас елінің бірлігіне,
Қолын созып келешек нұрлы күнге.
Теңізіндей,
тауындай,
аспанындай
Қайран ақын қасқайып түр бүгінде.
ЕКІНШІ ЖЫР
Көздерінен жас тамбай,
Булыққан бұлтқа аспандай,
Томағалы қырандай,
Томсара қалған тастардай.
Қарады көкке ол үнсіз,
Қарады жерге ол үнсіз.
Қалғандай бәрі қаңырап,
Дүние тұлдыр, көңілсіз.
Жасыннан жасыл ту ұстап,
От шашты аспан уыстап.
Күнменен бірге күркіреп,
Тұрды ол селмен тыныстап.
Шайқады асау толқынды,
Желкенін кектің жел керіп.
Жағада тудай ол тұрды
Өлеңмен жанып өртеніп.