Құлпытастағы жазу
Келемін жортып жаяулап,
Көрдім тас жолдың шетінен.
Тоқтала қалдым аялдап,
Оқыдым жазу бетінен.
Мұңдарын маған шаққандай
Өртеніп іші жалындап,
Көрінді келе жатқандай
Әріптер ірі адымдап:
«Қалаға кірді есер жау,
Айнала тінту, із кесу...
Кім қалар одан ссен-сау
Жоқ енді жұртпен кездесу...
Бұтағынан айрылған,
Жапырағындай еменнің,
Табам деп пана қай қырдан,
Үйімнен қашып жөнелдім.
Көңілім онға бөлінді
Келемін түнде зар жылап,
Құбыжық болып көрінді
Жолыққан жолда әрбір зат.
Өртеніп түсі, қабарып,
Артымда туған қалды үйім.
Артымда қалды балалық,
Артымда қалды ән-күйім.
Ата-анадан айрылған
Он екіде баламын.
Қара түнде қай қырдан
Дариға, пана табамын.
Кездестім долы өзенге,
Жол тосып жатыр, жоқ өткел.
Арсылдап со бір кезеңде
Артымнан жетті төбеттер.
Ақситып тісін ырылдап,
Талады иттер боршалап.
Партизан деп шуылдап,
Жендеттер тұрды қоршап ап.
Өлтірді сол түн жазалап,
Қаныма бөкті қара жер...
Отандас туыс азамат,
Кегімді жаудан ала көр!»
* * *
Ой дегенің аһ ұрып,
Қыста тұнып шөккен мұз,
Көктем шыға атылып,
Күркіреген көк теңіз.
Ой дегенің жапырақ,
Жұлып қашқан күзгі жел,
Қан-сөліңді тартып ап,
Қайратыңды тізгіндер.
Ойдың түбі жегі құрт,
Адам ойдан күрт кетер,
Мықты десін сені жұрт
Тау қайғыны тік көтер.
Аурумын деп ойласаң,
Жамайды ауру әр түрін,
Жүрсең, күлсең, ойнасаң
Жазыларсың, жарқыным!