Мүслима
Ұшқанменен басыңнан ерте көктем,
Тастаса да қанша жаз,
Күзді артына.
Еламан еркелеткен
Мүслима тұрғандай қыз қалпында.
Алмайтын қазір тіпті сүйіншіге,
Қиямет-азап шығып-кірушіге.
Мүслима тұратұғын сол кездері
Першиннің көшесінде,
Бірінші үйде.
Ол кезде сол бір үйдің жиһазы жоқ,
Демейміз оның сонда сый – азы, көп.
Со бір үй қашан барсаң көрінетін,
Мүслима мінезіндей биязы боп.
Еске алып өмірдің кең,
тарлығын да,
Елемей жоқтығын да,
барлығын да...
Айқасып Еламанмен ұйықтайтынбыз,
Мүслиманың мүсініндей сандығында.
Таңертең сыйлап үнді шайыменен,
Тал түсте тойдыратын жайыменен.
Кешкілік сәл қабағы түйілетін
Дәме етіп өзі жайлы дайын өлең.
Ол сырды айтпайтынбыз жария қып,
Жататын аунап сыртта дария ағып...
Мүслима, саған өлең жаза алмадым,
Ішімнен жүрдім сенен сан ұялып.
Не керек жасық-жамау босаң өлең,
Сөз басын
Сөз болмайды қосқанменен.
Достардың жүрегіндей болу керек,
Адал сыр, ақ жарқын жыр досқа деген.
Бір кезде атаса да жат есімін,
Аңғармай аңғал кездің қатесін мың.
Мүслима сонда мақтан етуші еді
Ерлігін революционер әкесінің.
Мүслима!
Құралайдан соң,
Бір айдан соң
Туыпсың.
Майда
Майдың гүлі болып шығыпсың,
Сол баяғы жаздағы жас шыбықсың,
Сол баяғы тұңғиықтай тұнықсың,
Қатты емес,
Тәтті айтылар
Жар назындай
Жалбырап жерге шыққан жауқазындай,
Мүслима жібек мінез, жайдары жан
Соғатын самалымен тау жазындай.
Мүслима!
Бүршік жарып, Сыр талындай,
Жасай бер жақсы әкенің ұрпағындай.
Жасай бер жақсы ананың сұңқарындай.
Жасыңды өзің де айтпа,
Мен де айтпаймын.
Жасай бер сыр алдырмай,
Сын тағылмай.
Жүйтки бер құралайдай жүйрік болып.
Жасай бер Еламанның іңкәріндай.