Ақын махаббаты
Навои қалды ойланып,
Аузына бір сөз түспеді.
Қасынан қалмас айналып,
Махаббат деген құс па еді?
Көрінбей салған күйікке,
Махаббат деген дақпырт па.
Әлде бір сонау биікте,
Қалқыған жайлап ақ бұлт па?
Ел кетіп әлсіз еріннен,
Шөлдеген сусап шағында.
Күміс шаң болып көрінген,
Махаббат деген сағым ба?
Махаббат бос бір арман ба,
Жамылған бекер лақап ат.
Бар болса егер жалғанда,
Қайда жүр со бір махаббат.
Осылай ақын мұңданып,
Отырды талдың түбінде.
Өзі де талдай ырғалып,
Кей кезде басып күбірге.
Махабатты іздеп таппаған,
Зар болып жалғыз сөзіне.
Қасында жатыр хат-қалам
Жарамай қиын кезіне.
Шашырап шыққын күнменен,
Он төрттегі ай туған.
Бәрі де көне тілменен
Махаббат болып айтылған.
Көзінде жастар тізбегі,
Тулап бір тепкен тереңнен.
Махабатты енді ол іздеді,
Жүрегінднгі өлеңнен.