Тәттімбет
Әлде бұл аққудың саңқылы ма,
Жаныңды еркелеткен.
Әлде бұл найзағай жарқылы ма,
Қаныңды өртеп өткен.
Әлде бұл Арқаның самалы ма,
Шіліңгір шілдені салқындатқан.
Әлде бұл өзеннің табаны ма,
Алыстан жай оғын тартып жатқан.
Жоқ, ол, достарым, мұның бірі де емес,
Ол құйылады өмірдің мұң үні боп.
Тұрады жаныңда сол мың бір елес,
Мың үнді табиғаттың дірілі боп.
Көңіліңнің көптен бергі жазып мұңын,
Боласың сиқырменен көріскендей,
Төбеңде айналады нәзік бір үн
Арман болған ақ қанат періштедей.
* * *
Жазушылар көп жасайды,
Ақындар ғой ерте өлетін.
Болса шаттық, болса қайғы,
От сезім боп өртенетін.
Ойланбас ол қаза жайлы,
Өлмес бірақ жай тартыспай.
Шатырлаған нажағайды
Қабылдайды ол жай тартқыштан,
Өлерінде жанып сорлы
Қара аспанды екі бөліп,
Тартып өтер жарық жолды
Аққан жұлдыз секілденіп.
* * *
Талпындым мен жарауға бір керекке,
Ыстық күнде келді ұқсағым терекке.
Жедел жәрдем машинасы секілді
Кім шақырса әзір болдым көмекке.
Көкірегім — жердің өзен, тау, қыры,
Күллі әлемнің құйылады бар мұңы.
Мен білмеймін жиі соққан кеудемде,
Содан ба екен жүрегімнің ауруы?
* * *
Антеннадай бар дыбысты ауладым,
Жүрегімнен мың дірілді өткізіп.
Мұхиттардың толқынына аунадым,
Жатты менің омырауымда от жүзіп.
Жүректерге тура жолды табам деп,
Теңіз кешіп, тауды өттім айналып.
Әрбір үйге жеттім соңғы хабар боп,
Әрбір жанды ұштым күнге, алға алып.