Сороть—Пушкин өзені
Өлең-жырдың өзегі —
Міне, бұл Пушкин жері,
Сороть — Пушкин өзені,
Маленец — Пушкин көлі.
Пушкиннің айбынды таулары,
Пушкиннің жас қаласы.
Пушкиннің байырғы баулары,
Пушкин аспанының ауасы.
Оның қиялы толқын атып,
Осы бір өзендей ақты,
Отырды оймен ол түн қатып,
Бұйра шашын бұйра бұлттар жапты.
Русландай анау емен
Оны қорғады қалқан болып.
Таң шағындай алаң-елең,
Ол өмірге құмартты аң-таң болып.
Тар жол, тайғақ тар кешуде,
Жұтты ол таудың сусап желін,
Осында мәңгілік қалды есінде
Кездескен жас сұлумен бір сәт керім.
Онегинмен сырласты оңашада,
Сөйлесті ме, кім білсін, дуэль жайын.
Татьяна секілді бір тасада
Тұрды тыңдап оларды жүдеу қайың.
Баяғы қарт кемпірдің
Қалғанындай
Ақынға жүрегінің мұңын ашып,
Жапырағы айғырдың жалдарындай
Тербеледі үйеңкі сыбырласып.
Тұрып алған сәулесін таң сызбай-ақ,
Жетім жаны желігіп, толқып тағат.
Жасыл орман жолымен жалғыз аяқ
Барады ол Байронды қолтықтап ап.
Пушкин досын өзеннің жиегінде
Қарсы алады көк сирень гүл лақтырып
Көз жастары домалап иегіне
Қарсы алады еңіреп жылап тұрып.
Кейде жаны қара тұман,
От пен судан жаратылған.
Кейде жаны ашық күндей,
Дос пен қасқа ғашық бірдей.
Кейде көне, кейде жаңа,
Кейде дана, кейде бала,
Кейде толқын, кейде тұнық,
Кейде шат ол, кейде нала.
Ақындықтың арманына,
Жететіндей алып-ұшып,
Тұрмын Пушкин ауданында,
Тұрмын Пушкин тауын құшып.
Өлең жырдың өзегі,
Армысың, Пушкин жері,
Сороть — Пушкин өзені,
Маленец — Пушкин көлі
Пушкин қаласы,
Пушкин ауасы,
Пушкин жері,
Пушкин асқары,
Пушкин аспаны.