Шота Руставели алаңында
Кәрілікті Курадай аққан білмей,
Ертең қайта туатын батқан күндей,
Руставели, тұрсың сен Тариэлдей,
Руставели, тұрсың сен Автандилдей.
Жұтасың сен жас күннің шұғыласын,
Таңғы нұрға тау болып жуынасың,
Жолбарыстың терісін жамылмайсың,
Руставидің отымен жылынасың.
Тамараға сен енді бас ұрмайсың,
Күннен түскен күркіреп жасындайсың.
Жатасың сен Қазыбек асуы боп,
Өз басыңнан ешкімді асырмайсың.
Руставели! Ақынсың асқақ үнді,
Орнаттың сен биікке аспаныңды.
Руставели, Пушкин мен Данте керек,
Аударуға өзіңнің дастаныңды.
* * *
Жұлдыздардың жарығына құмарттым,
Өзендердің ағынына жүк арттым.
Күшті еменнің тамырына таң қалдым
Еліктедім сабырына таулардың.
Дүниенің жақсы көрдім барлығын,
Тек жек көрдім жүректердің тарлығын,
Тек жек көрдім күштілердің зорлығын,
Әлсіздердің арқаладым тағдырын.
* * *
Март айында қалжырап,
Қыстың даусы қарлыққан.
Күн көзінен маужырап,
Бұталарға қар бұққан.
Өтті жылы жүзбенен
Январьдан соңғы айлар.
Көктем күнін іздеген
Шырылдайды торғайлар.
Қайран жазға ынтығып,
Уілдейді бұтақтар.
Ақ көрпесі жыртылып,
Еңірейді жұтап қар.