Өлеңнің Аманкелді батыры
Өмірің бүкіл қазақ өміріндей,
Бітіксің Қостанайдың егініндей.
Солтүстік аспанынан бұлттар ауып,
Күн көзі жарқылдады көңіліндей.
Жерің жоқ, жалтақтаған, жан
сақтаған
Кезің жоқ өз еліңнен алшақтаған.
Күніне жүз көрсе де шөлі қанбай,
Туған жер қол созады аңсап саған.
Өмірдің шөлде өткізіп тар кезеңін,
Балауса, балғын күнде талды өзегің.
Сондағы іздеріңді сақтап қалған,
Әрбір бел, әрбір көлің, әр өзенің.
Өмірдің сүйресін деп ерге көшін,
Жалпақ жер беріп еді мол денесін.
Өзендер беріп еді толқындарын
Дегендей ұзақ жолда шөлдемесін.
Ертектер қандырса да жан аңсарын,
Көрінді кейін келе олар шағын.
Туған жер ормандары өзің жаз деп,
Ұсынған қарағайлы қаламсабын.
Ананың аялаған әлдиімен,
Сол жердің өстің жаста ән-күйімен.
Сол жердің борышты едің топырағына,
Сезімтал, Сәбит аға, сәбиіңнен.
Тыңдадың дала күйін жаның ұйып,
Алдың сен көкірегіңе бәрін құйып.
Болдың сен өз халқыңдай қарапайым,
Тұлғасы әрі аласа, әрі биік.
Қайратың көрген емес әлі қайтып,
Тұлғаң бар Көкшетаудың тауындан тік.
Көлдерін, өзендерін елестетіп,
Бердің сен туған жерге бәрін қайтып.
Халықтың қамқоршы бір жақынындай,
Майданға түстің талай батыр ұлдай.
Сондықтан көреді елің сені, Сәбе,
Өлеңнің Аманкелді батырындай.