Кішкентай адам
(Қазақстан Жазушылар одағы үйінің
вахтері Анна Степановна Коробкова
пенсияға шыққанда)
Алыпқа оны еш ақын теңеген жоқ,
Керек десе ол жайлы бір өлең жоқ.
Білді өзінің кішкентай қызметін,
Басқаны ол ешкімнен тілеген жоқ.
Отырғызып аулаға талды бір түп,
Еден жуып, әйнектен шаңды сүртіп.
Қора ішіне қыс күні қонып қалған,
Күрекпенен лақтырды қарды күртік.
Көндірерлік күш бардай өз еркіне,
Кішіпейіл әдепті ізетінде.
Бірнеше жыл түн бағып, кірпік қақпай
Тұрды жырдың үйінің күзетінде.
Дағдылы іс болғанмен мұның бәрі,
Жастық шағын, жалынын жыл ұрлады.
Елу бесте шыққанда пенсияға,
Сый көрем деп осынша үғынбады,
Бір жиналыс ашылып өзіне арнап,
Айтқанда жұрт қызмет кезін талдап.
Дөңгелейді қуаныш нышанындай,
Бір тамшы жас дөңбекшіп көзінде аунап
Құттықтаған қызықты демалысын,
Жасап жатқан жолдастық жоралғысын.
Достарына сол сәтте сөз таба алмай,
Көз жасымен айтқандай ол алғысын.