Жол үстінде
Ертайға
Жапырақтың көктемгі бала кезі,
Айдын көлдер секілді дала көзі.
Келе жатыр бізді алып Қостанайға
Феликс Дзержинский паровозы.
Жолдасым бар жанымда, аты — өлең,
Тапқаны жоқ оның да жақын менен.
Қарай қалдым көзімен өлеңдердің,
Қиялданбай жүрмейді ақын деген.
Ел күшіндей тасқын боп қотарылған,
Жүзіп ойнап шалқиды от алдымнан.
Қара мақпал толқын боп көрінеді
Көктем күнгі тың жерлер қопарылған.
Кең құшағын керіле ашқан жайып,
Отаныма бұл жерлер қосқан байлық.
— Тобыл бойы қалайша өзгерген?!—деп,
Шал күледі жымиып қостанайлық.
Көз алдынан бұрынғы өтті тұман...
Белгі тұрды бетінде көпті ұғынған.
Мен ойладым далаға қарасам деп
Коммунизм жылының шоқтығынан.
Шіркін, сонда болады дала қандай!—
Жатар онда қолменен қалағандай.
Жапан құмдар жарқырап теңіз болып,
Толқыр егін әлемді орағандай.
Отанымның бүгінгі ісі деген,
Ертеңгісін өзіме түсіндірген.
Талай-талай табылар тамаша зат
Менделеев кестесі түсірмеген.
Жапырақтың көктемгі бала кезі,
Айдын көлдер, секілді дала көзі.
Келе жатыр бізді алып Қостанайға
Феликс Дзержинский паровозы.