Магнит қаласы
Серпілді төңіректі түн қымтаған,
Жылтылдап көрінді оттар әр қырқадан.
Қызығып сол оттардан көз алмадым,
Қасымда тұрды үнсіз бір қарт адам.
Поезд да баяулады адырға кеп,
Сұрадым: «Бұл Магнит тауы ма?» деп.
Сұрадым: «Көктің жүзі қызғылт тартты,
Атылған тау қойнынан жалын ба?» деп.
Шал айтты: «Жатқан алда тайталасып,
Бір аттап өтсек болды қайқаң асып,
Магнит жұлдызымен қарсы алады,
Қақпасын қараңғыда айқара ашып...
— Босқа өтті кеңесе алмай жолдың көбі,—
Деді де ұзатты ол әңгімені.
Шежіре сөз білетін бір қарт екен,
Үйіріп ә дегенше алды мені:—
Ертеде болмайтұғын қала мұнда,
Жайықтың тұратынбыз қабағында.
Бір күні шаңқай түсте шаң боратып,
Қалың қол келді қаптап Қарадырға.
Қарадыр қаусырма өркеш, қалың қабақ,
Жататын омырауын сағым орап.
Қойнында қора-қора қойтастары,
Тұратын тау біткенді қарауылдап.
Теңселтті бір ұлы күш тауды мықты,
Ең алғаш жапан дала жаңғырықты,
Сол дүбір атырапқа дабыл қағып,
Шақырып шашыраған алды жұртты.
Келді деп жеңімпаз топ Лениннен,
Ағылды ел өндіріске легімен.
Магнит заводына келіп кірген
Сондағы жұмысшының бірі едім мен...»
Көрініп жалын шалған таудың жүзі,
Бөлініп қала берді шалдың сөзі.
Айналған ай астында күмбездей боп,
Жарқ етті Магниттің жалын көзі.
Жарықтан жалтарғандай айығып түн,
Қалды артта, тасасында әр биіктің.
Паровоз бір айқайлап, көк вагондар,
Сүңгіді құшағына Магниттің.
Кеттім мен Магнитке бірге сүңгіп,
Тұрған жоқ трубалар түнде мүлгіп.
Бір сеніп, бір жарқ еткен шам секілді,
Аспаны кейде жалын, кейде күңгірт.
Орнатқан өз қолынан батыр халық,
Комбинат Жайық бойын жатыр алып.
Сырлар бар оның әрбір кірпішінде,
Солардың шежіресін оқы барып.