Бейне бір аңызындай ертегінің
Жазықсыз ебелекті жұлатұғын,
Қазықсыз көбелекті қуатұғын.
Балалық күндеріңді сағынасың,
Іздеген су маржанын, құм алтынын.
Кей кезде жатып үйдің төбесіне,
Өмірдің шыққандай боп белесіне.
Жұлдызбен бірге жүзіп кетуші едім,
Аспанның мініп алтын кемесіне.
Сарғайып жапырағы күз түскенде,
Құс қайтып жаздан күдер үзіскенде,
Қас қақпай қақпа алдында тұрушы едім
Аспанда бұйра бұлттар сүзіскенде.
Тұңғиық түбектерден борық тартып,
Су сорып, дірдек қағып
тоңып-қатып,
Іңірде құрбақаның құрылымен
Үйіме оралушы ем соңырқатып.
Ұстатпай секек қағып ыршып ұдай,
Жандарын қорғап менен бір шыбындай,
Көбелек от айнала ұшушы еді,
Айналған кәрі әжемнің ұршығындай.
Жарасқан не істесем де еркелігім,
Өмірдің атқан таңы — ерте күнім,
Өзіндей табиғаттың балалығым,
Қазір сен ізіндейсің ертегінің.