Самед вургун
Каспийдің толқынындай күркіреген,
Неліктен тына қалды шіркін өлең.
Жабырқап ауру жеңіп жатыр ақын,
Қоштасып өзінің ел-жұртыменен.
Жерлерін баса алмай кеше жүрген,
Енді ол тұра алмайды төсегінен.
Он күндей нәр татпаған, талықсыған,
Айрылып күн мен айдың есебінен.
Қайдасың, жүйрік аты Қарабақтың,
Сен оған тау мен тасты аралаттың.
Қайдасың ақсақалды жомарт аңшы,
Сен оны адасқанда паналаттың.
Ол өзі көп қыдырған көктемдері,
Қайдасың Азербайжан көк көлдері?
Қайдасың, қайда жүрсің қайран шабыт,
Оралмай өз досыңа көптен бері?
Столда қолға алынбай жатыр қалам,
Секілді ол да қазір жатырқаған.
От шашып көздеріңнен бір сілкінші
Кенеттен не боп қалды, ақын, саған?!
Ажалдың тұра ма ілгелі жез қармағы,
Япыр-ай, айтылмаған сөз қалмады,
Қатыгез қыңыр ауру жібермеді,
Төсектен тырмысса да қозғалғалы.
Өмірдің жазы кетіп, күзі қалды,
Әжім боп өткен күннің ізі қалды.
Ақынға сұм қара жер жатыр тосып,
Құшағын жылуы жоқ тым ызғарлы.
Кітабын құшақтап ап «Баку дастан»,
Тәрізді бүкіл Кавказ бақылдасқан.
Айтуға бармайды ауыз, тіл келмейді,
Айрылып қаламыз ба ақын достан.
Дариға, айта алмаймын, айта алмаймын,
Май айы болып кетті-ау қаңтардайын.
Шынымен жыр жұлдызы сөне ме деп,
Ұрланып көп көздерге жаутаңдаймын.
1956