Өшпес даңқ
Бір үй тұр әсем, биіктен қарап,
Терезе алды шалқыған теңіз.
Сақшыдай көзін алысқа қадап,
Қаз-қатар ағаш қоршаған тегіс.
Бөлейді үйді думанға қызық,
Толқындар әнін толқыта айтып.
Көбігін күміс әйнекке тізіп,
Асылып жарға, кетеді қайтып.
Қарап тұр ана, қарап тұр ана,
Қырымның көркін көзімен шолып.
Ойына келіп оралып Орал,
Кетеді кейде қиялға шомып.
Күз еді.
Сары жапырағын жұлып,
Тастаған сілкіп ормандар тонын.
Қойнына суық қаңжарын тығып,
Аңдыған сұмдар Павликтің жолын.
Несі бар онда, несі бар онда,
Тосатын жолын қанжарын қайрап?
Талайын Павлик түсірді қолға,
Кулактар жүрді ішінен қайнап!
... Келеді екі бүлдіршін бала,
Кешкілік үйге жидектен қайтып.
Ағалы-іні — Павлик пен Федя
Біріне-бірі әңгіме айтып...
Жалт етті орман, жарқ етті қанжар,
Құлады терек, сұлады бала.
Өшігіп жұрген өлтірді жаулар,
Шулады құстар, жылады дала...
Тұр еді ана, тұр еді ана,
Шомылып ойға теңізге төніп.
Галстук таққан келді топ бала,
Қарсы алды ана жағалай өбіп.
Жеткенше мұнда таппастан тағат
Бәрі де қызыл гүл құшақтап кепті.
Тұрды ана бәрін Павликке балап,
Барлығы соған ұқсап та кетті.
1952