Қуанышбай Құрманғалиға
Бақшасын басқалардың суарыспай,
бағың да жанбай жүр ме, Қуанышбай, –
біреулер анасының жатырынан
құдайдың кіндігінен туады ұстай!
Ол-ол ма,
арта келе «құны» тағы,
бір күні ол құдайын да ұмытады.
Қарама іріге де,
біріне де –
белгісіз
кім ұтылып,
кім ұтары.
Біреулер біреулерді сағалады,
біреулер сол ағасын жағалады.
Сабыр ет,
салқын сөзге құлақ түр де,
бағың да бір-ақ күнде жанады әлі.
Жігітке ат та керек, бақ та керек,
бәрі де айналып кеп бапта дер ек.
Табынып талапты ерге айналасы,
жағынып жатпайтын ба жат та кенет!
Арманның ақиығын аңсап таңда,
қашпадың қолға тиген мәнсаптан да,
қоясың ара-тұра өлең жазып,
кеңсенің көп қағазы шаршатқанда.
Таңырқап тағы бары, ән ұғары,
жанады, Қуанышбай, бағың әлі.
азайып бірте-бірте «жүндейтіндер»,
өзіңді күндейтіндер табылады.
Қазақы қара сөзге бергелі мән,
қалмады өзің жайлы елде күмән,
сыйлысың үлкенге де, кішіге де
әйтпесе өлең арнап мен неғылам!